Garaging report ของสต๊าฟกองบรรณาธิการ ทาคุมิ โยชิดะ

เขามีประสบการณ์ 26 ปีในการเป็นนักเขียนเกี่ยวกับรถยนต์ แต่มีประสบการณ์ที่เกี่ยวกับโรงจอดรถประมาณ 3-4 ปี ปกติคนที่เป็นฝ่ายสัมภาษณ์จะค่อยๆ แนะนำโรงจอดรถที่ในที่สุดก็สร้างเสร็จการที่ค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีวันเสร็จสมบูรณ์ก็น่าจะมีเรื่องราวเล่าสู่กันฟัง
เรื่อง & ภาพ: ทาคุมิ โยชิดะ แปล : ปานเสก อาทรธุระสุข
สวัสดีครับ เริ่มรายงานเลยนะครับ
คุณผู้อ่าน Garage Life ยินดีที่ได้รู้จักครับ อันที่จริงก็ไม่ใช่ว่าเพิ่งเจอกันครั้งแรก เพียงแต่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว ตั้งแต่ครั้งนี้เป็นต้นไป ผมจะรายงานเกี่ยวกับเรื่อง My Garage ดังนั้น อันดับแรกคิดว่าจะเขียนเกี่ยวกับแนะนำตัวและสาเหตุที่มี My Garage
ผมเริ่มสนใจเรื่องรถตั้งแต่อายุประมาณ 20 ปี ตั้งแต่ตอนนั้นก็ชอบรถเก่า รถที่มีสนิม ดังนั้น ความต้องการ My Garage จึงมีแน่นอนอยู่แล้ว ในการทำงานจะต้องไปเก็บข้อมูลโรงจอดรถของผู้คนด้วยการสัมภาษณ์ บางครั้งก็ไปขอชม ซึ่งจำนวนทั้งหมดน่าจะเกือบ 3 หลักแล้ว พอได้เห็นก็จะเกิดความคิดว่า “นี่ดีจังเลย, อยากได้โรงนาจัง, ตอนสร้างบ้าน จะต้องบิลท์อินไปด้วยเลย” เป็นต้น ตอนที่อายุช่วงประมาณ 20 ปี แค่ได้เห็นโรงจอดรถหลากหลายก็พอใจแล้ว
สถานที่เก็บรถของผมในตอนนั้นเป็นการเช่าพื้นที่จอด เพราะบ้านของผมอยู่บนพื้นที่ที่ไม่สามารถสร้างโรงจอดรถได้ ผมใช้ชีวิตอย่างนั้นมาตลอด 10 กว่าปี พออายุประมาณ 30 ปี ก็มีโอกาสไปสัมภาษณ์เจ้าของโรงจอดรถที่มีอายุน้อยกว่าผม ในตอนนั้นความรู้สึกอิจฉาผุดขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ตัวผมเอง ทั้งๆ ที่มีงานอดิเรกเกี่ยวกับรถยนต์มาโดยตลอด แต่จนป่านนี้ยังไม่มี My Garage! จึงตัดสินใจ เลิกดูโรงจอดรถของคนอื่น! …เจ็บใจ!
จากความต้องการอันแรงกล้าขนาดนั้น ไม่นานนักก็คิดว่าจะสร้างบ้านของตัวเอง! ตอนที่จะสร้าง สิ่งแรกที่สั่งสถาปนิกคือ โรงจอดรถ แม้ตั้งใจว่าจะสร้างบ้านที่เป็นอาคารหลักกับโรงจอดรถในคราวเดียว แต่งบประมาณในการสร้างอาคารหลักเกินไปอย่างมาก ความฝันที่จะมีโรงจอดรถก็จางหายไป สิ่งที่เหลืออยู่คือแปลนออกแบบโรงจอดรถเท่านั้น เมื่อเป็นแบบนี้ก็คงต้องสร้างเองอย่างเดียวเลย! กว่าจะตัดสินใจได้ก็เรื่อยเปื่อยผ่านมาประมาณ 4 ปี พอเริ่มงาน ก็จ่ายเงินเดือนละ 40,000 เยน ให้กับโฮมเซ็นเตอร์แถวบ้านต่อเนื่องมาเป็นเวลา 3 ปี (คำนวณดูนะครับ งบประมาณประมาณนั้นเลย) ในที่สุด “รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น” ของ My Garage ในฝันก็เสร็จสมบูรณ์

ทุกๆ ฤดูหนาวที่จอดรถจะกลายเป็นพื้นที่เก็บท่อนไม้สำหรับเตาไม้ฟืน ตั้งใจว่าจะวางฐานแต่ก็ยังเริ่มทำไม่ได้สักที ซึ่งผ่านมาหลายปีแล้ว ช่วงนี้สวนผักที่เพาะปลูกมีขนาดใหญ่ขึ้น จึงมีเหตุผลว่ายุ่งมากขนาดไม่มีเวลาทำเรื่องโรงจอดรถ

เดือนมกราคม ปี 2015 ถึงเวลาที่จะเริ่มสร้างโรงจอดรถ เนื่องจาก MGB มาแล้วจึงลงมือสร้างโรงจอดรถเองอย่างเร่งด่วนโดยใช้เศษไม้ โรงจอดรถขนาดพอดีกับ MGB เวลาเปิดประตูต้องเปิดประตูเล็กด้านข้าง(หัวเราะ) ไม่มีฐาน แค่ตอกเสาเข็มลงพื้นดิน ใช้เวลาประมาณ 2 ปี วัสดุที่ใช้ทำหลังคา (Onduline ของฝรั่งเศส) นำกลับมาใช้ใหม่โดยทำเป็นชั้นวางไม้ฟืน

การบอกใบ้ลักษณะโรงจอดรถของผม ทั้งหมดอยู่ในอังกฤษ ผมได้รับอิทธิพลจากคฤหาสน์ของ นิค แอชลีย์ มากที่สุด คฤหาสน์นี้มีอายุ 1,000 ปี (!) ตั้งอยู่บนภูเขาในเวลส์ อิทธิพลจากคฤหาสน์หลังนี้ไม่เพียงแต่โรงจอดรถเท่านั้น แต่ยังรวมถึงบ้านที่เป็นอาคารหลักและไลฟ์สไตล์ด้วย คือมีบรรยากาศเป็นกระท่อมไม้เล็กๆ เรียบง่ายแบบในอังกฤษ นี่คือกระท่อมรมควันริมชายหาดในเมืองบริกตัน

โชคดีที่มีเพื่อนคนหนึ่งจากไม่กี่คนเป็นช่างทำหลังคา ผมคิดว่าทำเองได้ทุกอย่าง แต่เมื่อเห็นผลงานของเขาในการจัดและดัดแผ่นสังกะสีที่ม้วนอยู่ก็ทราบว่าไม่สามารถเลียนแบบได้

งานคอนกรีตที่เป็นฐานก็เป็นงานที่ลำบากแล้ว แต่การสร้างอาคารโดยไม่ใช้นั่งร้านก็ลำบาก ถ้าไม่รีบใส่หลังคาก็จะโดนฝน ดังนั้น จำได้ว่าทำงานด้วยความรีบมาก

วัสดุมุงหลังคาส่วนที่เป็นชายคาบ้านเป็น Wood Shake ตัดแผ่นไม้ซีดาร์เป็นชิ้นเล็กๆ แล้วยืดให้เหมือนกระเบื้อง แต่ละชิ้นอาจจะไม่เหมาะกับกันฝนแต่เน้นบรรยากาศ

ทำหลังคา ติดแผ่นผนัง เมื่อฝ่าฟันเรื่องของฝนไปได้ก็รู้สึกผ่อนคลาย แล้วหยุดมากกว่าครึ่งปีก่อนที่จะเริ่มทำประตู แนวนอนและแนวตั้งของด้านหน้าประตูไม่ได้สมบูรณ์แบบ ดังนั้น ประตูทั้ง 4 บานจะต้องจัดรูปแบบอีกที ทำขนาดใหญ่ไว้ก่อนแล้วค่อยตัดออกให้เหมาะสม บานพับประตู ไม่เจอแบบที่ชอบจึงสั่งนำเข้าแบบที่ใช้กับโรงนาของประเทศอังกฤษ หน้าต่างสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ประตูใช้แบบมีกรอบโดยซื้อที่ร้าน 100 เยน ประตูทำขนาดมาตรฐานและสูงประมาณส่วนสูงของผม ความกว้าง ด้านขวาสำหรับ MGB ด้านซ้ายสำหรับ MG Midget ที่แคบกว่า ประตูด้านซ้ายสุดมีทางเดินด้วยจึงแคบ

ผมจะไม่ลงรายละเอียดเพราะเรื่องจะยาวเกินไป ผมทำเองทุกอย่าง 100 % ยกเว้นหลังคา ส่วนที่เป็นหลังคาได้ขอให้เพื่อนที่เป็นช่างทำหลังคามามุงหลังคากัลวาลูมให้ ดังนั้น การก่อสร้างภายในจึงยังไม่เสร็จสมบูรณ์ แต่พอนำรถและสิ่งของเข้ามาเก็บ ชีวิตในโรงจอดรถก็จะเริ่มต้นขึ้น ซึ่งก็จะควบคุมไม่ได้อีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าวางของไม่เป็นระเบียบ ลูกก็จะวางจักรยานไว้ข้างรถ ภรรยาก็จะวางถังขยะและพูดว่า “พรุ่งนี้ฉันจะทิ้งนะ”…ผมก็จะตกอยู่ในสภาพ…นี่ Garage Life เหรอ (?) แต่โดยนิสัยของผม ถ้าไม่มี “อะไรให้ทำ” ก็จะอยู่ไม่ได้ ดังนั้น การที่โรงจอดรถนี้ไม่เสร็จสมบูรณ์สักที ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ารังเกียจเลย คิดว่าจะหาเวลาว่างค่อยๆ ทำไป นี่แหละครับ ดังนั้น เรื่องราวเกี่ยวกับโรงจอดรถก็จะไม่มีที่สิ้นสุด (หัวเราะ) ครั้งต่อไปก็ขอความกรุณาด้วยนะครับ